Jújú, ég er ekki í sögutíma! :D MAGNAÐ ;) Já, dagurinn byrjaði ILLA... Þá er ég að tala um það að ég vaknaði, með hnút í maganum... Ég rauk á lappir og skellti mér í fötin og greiddi hárið og svona... "Í dag á ég að halda fyrirlestur!!" Hugsaði ég með sjálfri mér um leið og ég reyndi að róa mig niður, ég var nefnilega búin að lýsa því yfir í gær að það væri nú alveg ágætt að ég skyldi vera að fara í þetta í fyrsta tíma því að þá hefði ég ekki allann daginn til að stressa mig upp eins og á föstudaginn þegar ég hélt fyrirlestur í síðasta tíma... En jú, svo virðist sem ég sé sérfræðingur í að stressa mig upp á nóttunni!! :S Ég vaknaði stressaðri en nokkru sinni fyrr og ég náði ekki að slappa almennilega af... Svo fór ég fram og SKÓLAbróðirinn ráðlagði mér að ef ég væri stressuð ætti ég að ímynda mér að innra með mér væri stöðuvatn sem gáraðist og ég ætti að reyna að stilla það, s.s. hafa vatnið slétt... Þetta er víst viðurkennd aðferð... En hún dugði skammt hjá mér og ég fór í our own sushi rice -- and by the absorption method, I'll have you know. When the recipe says the rice must be fanned to cool it and we realise we don't have the requisite fan crafted in the finest bamboo and paper with flowers painted on it in a minimalist style by a deft hand, we don't whine and throw the lot in the bin ... we use our initiative and flap magazines at it instead. We even wave our arms over it, working up a good, honest sweat in the process. We take pride in our exertion.

We wonder if our rice is glossy enough. It's supposed to be glossy. We resist the urge to break under the pressure and scream, "Who gives a fuck if it's glossy or not? No-one's going to see it, for christ's sake. We're going to eat it, not enter it in fucking Best of Show." No, we never yell anything like that. We're following a tradition, you see. We're exercising restraint.

We don't give up, even knowing that our Irish genes better equip us to throw spuds and whole cabbages into large pots w